Dysfagie: symptomen, oorzaken en behandeling

Veel mensen hebben moeite met het doorslikken van vast voedsel of vloeistoffen. Ontdek wat dysfagie is en waarom het voorkomt.

Moeite met slikken wordt dysfagie genoemd. Er worden twee soorten onderscheiden: orofaryngeale dysfagie (onvermogen om het slikproces te starten) en slokdarmdysfagie (onvermogen om te stoppen met slikken). Volgens sommige schattingen (Engelse link) lijdt tot 3% van de wereldbevolking eraan, dus het is een veel voorkomende ervaring.

Slikken is een automatisch proces dat de meeste mensen als vanzelfsprekend beschouwen. Het is echter veel complexer dan gedacht en psychologische en fysiologische variabelen kunnen erin ingrijpen. Voor succesvol slikken moeten de spieren, zenuwen, hersenen, sluitspieren en slikbuis perfect samenwerken. We bekijken de symptomen, oorzaken en behandeling.

Dysfagie symptomen

De klinische presentatie van dysfagie is zeer gevarieerd. De intensiteit, frequentie en locatie van de symptomen variëren van patiënt tot patiënt, dus geen twee gevallen zijn hetzelfde. Toch, en volgens Johns Hopkins Medicine (Engelse link), zijn hier de belangrijkste symptomen:

• Noodzaak om voedsel voor een langere tijd te kauwen om het door te slikken.
• Algemene problemen bij het doorslikken van vast of vloeibaar voedsel.
• Moeite met het verplaatsen van voedsel naar de binnenkant van de mond (vloeibaar of vast).
• Onverwacht binnendringen van voedsel in de luchtwegen (veroorzaakt hoesten, keelschrapen, gevoel van verstikking, enzovoort).
• Gevoel dat er iets in de keel zit.
• Maagzuur of gevoel van reflux.
• Regurgitatie van voedsel.
• Aspiratiepneumonie.
• Kortademigheid.

Omdat patiënten deze symptomen ervaren, verminderen velen van hen de hoeveelheid voedsel die ze eten. Dit vertaalt zich in de loop van de weken of maanden in gewichtsverlies, zwakte, slaperigheid en zelfs ondervoeding. Als de symptomen zich met dezelfde intensiteit manifesteren bij het drinken van water, kan de persoon zijn inname verminderen, zodat hij symptomen van uitdroging kan vertonen.

Het is belangrijk op te merken dat de meeste mensen af en toe moeite hebben met het doorslikken van voedsel. Deze episodes verwijzen niet noodzakelijkerwijs naar dysfagie. Sommige vaste voedingsmiddelen kunnen inderdaad een paar seconden in de slokdarm blijven plakken en licht ongemak veroorzaken, en het is niet ongebruikelijk dat door wanordelijk drinken er vloeistof in het strottenhoofd terechtkomt.

Oorzaken van dysfagie

Het slikproces bestaat uit drie fasen: orale fase (voorbereidend), orofaryngeale fase (overdracht) en slokdarmfase (omleiding naar de maag). Bijna alle episodes van dysfagie komen voor in de laatste twee fasen. Dit is te wijten aan zowel psychologische als structurele/fysiologische factoren.

We gaan hier niet in op mogelijke psychologische triggers, maar houd er rekening mee dat subjectieve beoordeling van een voedingsmiddel dysfagie kan veroorzaken.

Een persoon die bijvoorbeeld afkeer heeft van of onwillig is om broccoli te eten, kan de symptomen ervaren die in de vorige sectie zijn beschreven. Dit alles zonder dat er sprake is van een objectieve verandering in het slikproces. Met dit in gedachten, en in navolging van de specialisten (Engelse link), delen we hieronder de belangrijkste oorzaken van dysfagie.

1. Luminale stenose

Het verwijst naar de vernauwing van het slokdarmlumen als gevolg van ontstekingsprocessen, vernauwingen, membranen of tumoren. Wanneer het slokdarmkanaal smaller wordt, is er minder ruimte voor voedsel om er doorheen te gaan, wat leidt tot verstikkingsepisodes en ongemakkelijke sensaties bij het slikken.

2. Niet-obstructieve gastro-oesofageale refluxziekte

Gastro-oesofageale refluxziekte verklaart vaak veel van de symptomen van dysfagie. GERD. zoals men het ook noemt, kan zelfs leiden tot luminale stenose, omdat reflux kan leiden tot ontsteking in de slokdarm. Terugkerende episodes kunnen littekens achterlaten en onwillekeurige spasmen van het slokdarmkanaal veroorzaken, wat leidt tot de manifestatie van symptomen.

3. Verandering van primaire motiliteit

Idiopathische motorische stoornissen (primair en secundair) staan bekend als een groep aandoeningen die het slikproces belemmeren. De meest voorkomende is de notenkrakerslokdarm; dat wil zeggen een verergering van spierspasmen tijdens het slikken. Tot 40% van de primaire aandoeningen komen overeen met deze aandoening.

4. Reumatologische aandoeningen

Veel patiënten met reumatoïde artritis, systemische lupus erythematosus, het syndroom van Sjögren en gemengde bindweefselziekte presenteren zich vaak met dysfagie. De aanwezigheid van gediagnosticeerde of niet-gediagnosticeerde reumatische aandoeningen kan achter de symptomen zitten.

5. Neurologische aandoeningen

Hoewel het geen term is die door de hele medische gemeenschap wordt gebruikt, worden episoden die worden verklaard door een aandoening van het zenuwstelsel vaak geclassificeerd als neurogene dysfagie.

De aandoening hoeft niet noodzakelijkerwijs geconcentreerd te zijn in de slokdarm om complicaties te veroorzaken. Naast vele andere komt dysfagie vaak voor na een beroerte, hersenstaminfarct en de ziekte van Parkinson.

Houd er rekening mee dat meer dan een dozijn aandoeningen de oorzaak kunnen zijn van slikproblemen. Andere mogelijke oorzaken zijn medicatie-inname, diffuse spasmen, vreemde lichamen die het kanaal verstoppen, eosinofiele oesofagitis, slokdarmring, slokdarmtumoren, achalasie, sclerodermie, faryngo-oesofageale diverticulum en nog veel meer.

Volgens de onderzoekers (Engelse link) komt het vaker voor bij vrouwen, ouderen, mensen met de ziekte van Alzheimer en mensen met amyotrofische laterale sclerose. Dysfagie is niet het gevolg van veroudering, dus het wordt beschouwd als een waarschuwingsteken bij zowel de jonge als de oudere bevolking.

Parallel aan de classificatie die we al hebben gepresenteerd, worden ook andere soorten dysfagie onderscheiden op basis van hun manifestatie: progressieve dysfagie en niet-progressieve (intermitterende) dysfagie. De eerste komt voor bij elk type slikpoging, terwijl de tweede dit af en toe doet. Zoals verwacht is de progressieve de ernstigste en houdt deze verband met onderliggende complicaties die zo snel mogelijk moeten worden aangepakt.

Diagnose van dysfagie

De diagnose van dysfagie kan lang en complex zijn. Er wordt een combinatie van verschillende tests gekozen, waaronder cineradiografie, endoscopie van het bovenste deel van het maagdarmkanaal, manometrie en impedantie- en pH-testen. Zoals we hebben gezien, zijn er veel triggers die het probleem kunnen veroorzaken, dus deze moeten worden gemarkeerd voordat een juiste diagnose kan worden gesteld.

In de meeste gevallen zullen medisch specialisten ervoor kiezen om een sliktest te doen. Dat wil zeggen, de reactie van de patiënt op eten of drinken beoordelen. Het proces wordt geëvalueerd door middel van een röntgenfoto, een flexibele endoscoop in de neus en andere hulpmiddelen om de reacties uit de eerste hand te beoordelen. Nadat de diagnose is gesteld, kan de behandeling worden voortgezet.

Behandeling van dysfagie

De behandeling wordt bepaald op basis van bevindingen tijdens de diagnose. Het kan worden behandeld met medicijnen, operaties, veranderingen in levensstijl en het aanleren van sliktechnieken. Leeroefeningen kunnen helpen bij het coördineren van spieren of het stimuleren van zenuwen, dus ze worden gekozen als er geen duidelijke oorzaak is gevonden.

Op dezelfde manier kunnen ook de verbetering van de houding bij het slikken of drinken, de regulering van de snelheid waarmee dit wordt gedaan en de verlenging van de gemiddelde kauwtijd helpen. Aandoeningen worden specifiek behandeld. Afhankelijk daarvan zullen bepaalde medicijnen worden voorgeschreven, of zal een beroep worden gedaan op slokdarmverwijding of zal een operatie worden aanbevolen.

Wanneer de triggers subjectief zijn, kan een aanpassing van de kookstijl van het voedsel worden aanbevolen. Als dit gebeurt met bepaalde voedingsmiddelen, kunnen ze worden vervangen door andere die vergelijkbare voedingsvoordelen bieden. Stel het bezoek aan de specialist niet uit als je slikproblemen hebt, vooral als deze aanhoudend of zeer terugkerend zijn.