Mythomanie, leugens als een ziekte
Ken jij iemand die dwangmatig en vaak liegt zonder het te beseffen? Misschien lijd je zelf aan mythomanie, ook wel fantastische pseudologie genoemd, een stoornis waarbij de persoon pathologisch ligt.
Pathologisch liegen is volgens Pérez en Ramírez (2013 – Spaanse link) een beeld dat wordt gekenmerkt door de voortdurende fabricage van grove onwaarheden, die niet in verhouding staan tot enig voordeel dat zou kunnen worden verkregen.
De mythomane persoon neemt onzekere fantasieën op in zijn verhalen die uiteindelijk kunnen leiden tot een echte, complexe en systematische misleiding. Dat wil zeggen, ze verhullen hun leven en daarachter zitten verborgen pathologische motivaties en verschillende psychopathologische mechanismen waarop we vandaag een beetje licht zullen werpen.
Hoewel we allemaal in meer of mindere mate liegen (veel meer dan mensen denken!), overschrijden bij mythomanie de grenzen dit soort gewoontegedrag. Wat weten we nog meer over de aandoening? Liegen ze bewust of onbewust? Welke groepen nemen vaker hun toevlucht tot pathologisch liegen? Ontdek het hier!
Oorsprong van mythomanie
Voordat we uitleggen waar mythomanie uit bestaat, gaan we wat dieper in op de oorsprong en de opvatting ervan als een klinische entiteit. Het is een heel oude term. Volgens een studie van Rivera en Zamarro (1990 – Spaanse link) werd mythomanie of fantastische pseudologie beschreven als een specifieke klinische entiteit, maar nu wordt het beschouwd als een syndroom of een symptoom.
Wat de oorsprong ervan betreft, werd het concept van mythomanie in 1900 door Dupré beschreven. Een definitie vinden we in zijn zeer oude werk Etude psychologique et medico-legale du mensonge et da la fabulation morbide (geciteerd in Burgin et al, 1986). Andere auteurs schrijven de oorsprong echter toe aan de Zwitserse arts Anton Delbrück, die het in 1891 voor het eerst zou beschrijven.
Wat is mythomanie?
Mythomanie of fantastische pseudologie kan worden gedefinieerd als de pathologische neiging om te liegen (Spaanse link). Het belangrijkste kenmerk is de bewuste en aantoonbare uitvinding van gebeurtenissen die moeilijk te verifiëren zijn, evenals onevenredige onwaarheden.
Met de leugens behaalt de mythomane geen schijnbare winst (hoewel er meer intrinsieke en onbewuste redenen of voordelen zijn om dit te doen). Dat wil zeggen, er verschijnt een impuls om te liegen met als doel een valse identiteit op te bouwen. Later zullen we wat meer onderzoeken naar de mogelijke oorzaken.
Mythomanie, dat kan worden beschouwd als een syndroom of een symptoom, wordt niet geclassificeerd als een specifieke entiteit in de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-5 – Spaanse link). Dat wil zeggen, het is niet onafhankelijk; het wordt echter meestal opgenomen als onderdeel van de symptomen van een antisociale persoonlijkheidsstoornis.
Andere mogelijkheden
Volgens Pérez en Ramírez (2013) is de prevalentie van mythomanie in de algemene jeugdpopulatie 1%. Het begint meestal in de adolescentie, maar het leugengedrag wordt chronisch. De diagnose kan jaren op zich laten wachten.
Wie lijdt aan mythomanie?
Mythomanie komt vaak voor bij mensen met onaangepaste persoonlijkheidskenmerken of met een persoonlijkheidsstoornis zoals antisociaal (of een psychische stoornis). Velen van hen weten niet eens waarom ze het doen. Dat wil zeggen, ze zoeken geen persoonlijk voordeel en ze doen het onbewust.
“Mensen met een antisociale persoonlijkheidsstoornis hebben een onvermogen om de pijn van anderen of de schuldgevoelens over de schadelijke gevolgen van hun acties te ervaren.”
-Edorta Elizagárate-
Aan de andere kant zijn mensen met een narcistische, borderline- of theatrale persoonlijkheidsstoornis ook een andere groep waarin mythomanie vaker voorkomt. Een persoon kan echter mythomanie vertonen zonder een andere onderliggende mentale of persoonlijkheidsstoornis te presenteren die dit gedrag verklaart.
Oorzaken van mythomanie
Volgens River en Zamarro (1990) moeten de motivaties van de persoon met mythomanie worden gezocht in de individuele biografie van elk van hen, hoewel we enkele gemeenschappelijke punten kunnen bedenken, zoals een gebrek aan acceptatie van hun eigen persoonlijke realiteit en vervanging van een fictie die het acceptabeler maakt voor hemzelf en anderen.
Aan de andere kant leggen psychiaters in een artikel van Pérez en Ferrero (2013) uit dat 40% van de gevallen van mythomanie een eerdere wijziging in het centrale zenuwstelsel (CZS) hebben, zoals epilepsie, pathologische bevindingen in het elektro-encefalogram, traumatische geschiedenis of infectie. Bovendien wordt gesuggereerd dat bepaalde mensen aanleg hebben om te liegen.
Aan de andere kant zijn er mythomanen die meer bewuste strategieën gebruiken en liegen naar gelang de omstandigheden om een onmiddellijk voordeel te behalen (of om controle te vermijden). Er zijn echter mensen die impulsief handelen en bijna niet beseffen dat ze liegen.
De visie van de psychoanalyse
Om over de mogelijke oorzaken van mythomanie te praten, noemt Freud (1972) de realisatie van bepaalde verlangens door dit syndroom of symptoom. Volgens de auteur bevinden we ons, wanneer we ons in een fantasie overdag bevinden, in alle opzichten op een middelpunt van evenwicht.
Aan de ene kant kunnen we de realisatie van wensen directer uitdrukken dan in een droom en aan de andere kant is interpretatie minder nodig om het te begrijpen.
Behandeling van mythomanie
Mensen met mythomanie zoeken zelden professionele hulp. Als ze dat wel doen, verwijzen ze naar andere oorzaken die het vragen om hulp rechtvaardigen. Ze kunnen bijvoorbeeld gaan om medisch-juridische redenen of om andere soorten gevolgen die voortvloeien uit hun leugens. Bovendien is het gebruikelijk dat ze bij de minste frustratie de therapeutische band verbreken.
Er is geen specifieke behandeling voor deze aandoening. Een cognitieve gedragsbenadering kan echter positieve voordelen voor de patiënt opleveren. Als een opmerkelijk feit is het de moeite waard om te zeggen dat de onderliggende pathologie die de mythomanie verklaart, als die bestaat, gewoonlijk wordt behandeld, waarbij in elk geval gebruik wordt gemaakt van de meest gevalideerde therapieën.
Tot slot zal het altijd belangrijk zijn om de oorzaken te onderzoeken die de behoefte verklaren die de patiënt manifesteert om zijn toevlucht te nemen tot liegen om zijn realiteit (of identiteit) mooier te maken of te verhullen. We zullen de gebieden van zijn leven moeten onderzoeken, welke factoren het probleem in stand houden en vooral hoe het is begonnen en waarom.
“Als je echt je eigen identiteit hebt, blijf je doen wat je denkt dat echt goed voor je is, en begrijp je ook de volgende stap die je wilt zetten.”
-Helmut Lang-
Daarnaast zal het belangrijk zijn om met inzicht te werken, zodat je je bewust kunt worden van je handelen en wat je ertoe brengt om zo te handelen. De motivatie voor verandering zal ook essentieel zijn.
- Burgin, C. & Feillaro, J. (1986). “Histoire sans nom”. A propos de la Mythomanie. Evol. Psychiat., janu-mars, 51(1): 187-204.
- Casas Rivera, R. & Zamarro Arranz, L. (2011). La mitomanía en la clínica actual. A propósito de un caso. Revista AEN.
- Freud, S. (1972). Obras completas. Ed. Biblioteca Nueva. Madrid, 1972. Tomo IV: La novela familiar del neurótico, págs. 1.361-1.363.
- Freud, S. (1972). Obras completas. Ed. Biblioteca Nueva. Madrid, 1972. Tomo 11: La interpretación
de los sueños. “la realización de deseos”: 680-693. - Rivera, R. y Zamarro, M. (1990). La mitomanía en la clínica actual. A propósito de un caso clínico. R.A.E.N., 10(34): 345-353.
- Valdés, M. (2005). Los trastornos de la personalidad desde la perspectiva evolucionista. En Sanjuán, J. & Cela Conde, C.J. La profecía de Darwin: Del origen de la mente a la psicopatología. Madrid: Ars Médica.
